برای طراحی و اجرای سیستم‌های اعلام حریق باید چه مواردی را در نظر گرفت؟ بهتر است پنل اعلام حریق در مکانی نصب شود که نگهبان مجموعه بتواند در کوتاه‌ترین زمان ممکن وضعیت آن را رصد کند. (برای آشنایی با نحوه زون‌بندی فضا دستورالعمل و ضوابط زون‌بندی حریق را مطالعه کنید) بهتر است برای فضاهای غیرقابل دسترسی (از قبیل وید سقف یا کف) یا فضاهای بسته از ریموت اندیکاتور استفاده شود، در سیستم‌های اعلام حریق آدرس‌پذیر الزامی به استفاده از ریموت اندیکاتور نیست. در سقف‌های کاذب با ارتفاع بیشتر از 80 سانتی متر و یا سقف‌های کاذب با ریسک حریق بالا لازم است از سیستم‌های اعلام حریق مناسب استفاده کرد. در ویدها، آتریوم‌ها و به طور کلی ساختارهای معماری که ساختاری دودکش مانند دارند بسته به الزامات فضا بهتر است یک دتکتور در بالاترین قسمت سازه نصب شود. لازم است برای چیدمان دتکتورها در هر زون براساس الزامات برند مورد نظر عمل شود. چیدمان تجهیزات اعلام و اطفای حریق باید به نحوی باشد که در صورت اتصال کوتاه حفاظت منطقه‌ای بیشتر از 2000 مترمربع به خطر نیفتد. تعداد ادوات تشخیص حریق متصل به یک پنل اعلام حریق نباید از 512 قطعه تجاوز کند. در ساختمان‌های وسیع با کاربری‌های مختلف بهتر است برای هر طبقه یک پنل اعلام حریق جداگانه نصب شود و نهایتا این پنل‌ها با یکدیگر شبکه شوند. در صورت استفاده از یک پنل مرکزی جهت کل فضا ترجیحا بهتر است در هر قسمت جهت کنترل دقیق‌تر از پنل تکرار (Repeater) نصب شود. بهتر است ادوات لازم برای ارتباط سیستم‌های اعلام حریق با زیرساخت‌های ساختمان از قبیل فن فشار مثبت راه پله، اگزاست فن، دمپر و پرده های دود، آسانسور و پله برقی، هوارسان و سیستم اطفاء اتومات آبی و درب های کنترلی و اتومات در نظر گرفته شود. برای آشنایی با راهکارهای passive مقابله با حریق می‌توانید مطلب مربوط به مقایسه راهکارهای Passsive و Active مقابله با حریق را مطالعه کنید.) همواره بهتر است برای سیستم‌های اعلام و اطفای حریق از محصولات با استانداردها و گواهینامه‌های معتبر LPCB، Vds، FM، UL و… استفاده شود. دتکتورها، شستی‌ها و سایر قطعات سیستم اعلام حریق تجهیزات الکترونیکی حساسی هستند که نصب نادرست آن‌ها می‌تواند عملکرد مطلوب سیستم را مختل کرده و یا موجب آلارم‌های کاذب شود پس همواره بهتر است این سیستم توسط نیروی اجرایی ذیصلاح با تجربه کافی نصب و راه‌اندازی شود.